Yıl 1995.

Aydınlar Ocağı'nın ilk sayısında Muzaffer Özdağ yazmış:” Günümüzde Türk aleminde varlığı en ağır tehdide maruz kalan Türk toplumu Doğu Türkistan Türklüğü ve ebediyyen kaybedilme tehdidine maruz kalacak Türk yurdu Doğu Türkistandır”. Sf.37

Hocaya Allahtan rahmet diliyorum.

Biz 2020 deyiz ama 1995'teki acıklı tesbitin yapıldığı noktadayız. Bir arpa boyu kaç cm ki?

Doğu Türkistan denildiğinde aklıma ilk gelen; öğrencisi olmaktan her zaman gurur duyduğum Doğu Türkistanlı bilim adamı hocam Prof. Varis Abdurrahman'dır.

Yolu bir şekilde Ülkü ocaklarına düşenlerin çokça duyup, dillerinden düşürmediği bir slogan vardı: ”Tanrı dağı kadar Türk, Hira dağı kadar Müslüman”. İşte ben Varis hocamın ruh ve eylem hayatında; Tanrı dağınınTürklük rüzgarını ve Hira dağının müslüman şefkatini gördüm.

Dert insanı söyletirmiş. Biz yazalım. Bir Türkoğlunun da çıkıp soydaşlarımızın hakkını uluslararası arenada savunması ve soydaşlarımızın huzura en kısa sürede kavuşabilmeleri rabbimden dileğimdir.

Bu yazımda; Doğu Türkistan'da Çin zulmü altında her gün tedrici olarak soykırıma tabi tutulan Türkleri yazacağım.

En baştan belirtelim; unutulan, unutturulmaya çalışılan Uygur bölgesinde yaşayan uygurlular değil; Türk milletidir. Uygur Türkleri deyince acının, zulmün şiddeti hafiflemiyor.

Ama hangi yüreklerde bu acının orda yaşandığı şekliyle hissedildiğini biliyor muyuz?

Nerde olursa olsun bir müslüman Türk'ün ve dahi insanın onurunun çiğnenmesine rıza göstermeyen vicdanlar, sonra “Çin ipeğinin ve “kadın”ının “kredi”ye dönüşmüş şekline aldanmayan feraset sahibi yürekler hisseder bu Çin vahşetini.

Birde içimizde öyleleri var ki; bir şekilde devlet aklının akıl hocası olmuş, antiemperyalizm hikayeleri yazan ama  soydaşlarımızın soykırımına, dini ve milli haklarının gasp edilmesine sessiz kalmamızı tavsiye eden.Güya onlar kamplarda çince öğrenip kolay iş bulacaklarmış….. Sonu güya iyiye bağlandığı sanılan acıyla, ıstırapla, gözyaşıyla biten Doğu hikayeleri.

Bir de gönüllerde hep var olan bir hikaye var:

Hani hep söyleriz ya;“ Bizim gönül coğrafyamızın sınırı yok”. Bu söz çok doğru ve iddialı bir söz. Lakin bu sözün içini dolduramadığımızın en bariz göstergeleri şu soruların cevaplarında yatıyor:

Bu sınırlar, Gök bayrak altında yaşayan soydaşlarımızın da etrafında bir “Türk seddine” dönüşebiliyor mu? Bu zulüm yıllardır yaşanmasına rağmen Türk dünyası ve islam alemi neden bu konuda somut bir irade ortaya koyamadı? Nerde kaldı  Türk dünyasınında ortak dil çalışması? Anadili Türkçe olan bunun yanısıra İngilizcenin, Almancanın, Arapçanın, Farsçanın da ders dili olabildiği ortak bir Türk üniversitesi neden açılmasın ki? Turgut Özal'ın yarıda kalan Türk dünyası projesi ve Necmeddin Erbakan'ın D-8 projesi neden askıya alındı?

Müslüman devlet başkanları başını kuma gömme tiyatrosuna daha ne zamana kadar devam edecekler? 

Devletler arası hukuk, Ekonomik ilişkiler, diplomasi…….Bu konuda bir sürü argümanlar da sunulabilse, hiçbirisi ama hiçbirisi; bir insanın, haysiyetinin ayaklar altına alınmasına razı gelmemize haklı bir sebep oluşturamaz.Bu sorumluluğu bize dinimiz ve tarihimiz yüklüyor .Biz müslümanız.İnandığımız dine göre, Allah'ın huzurunda sadece yaptıklarımızdan değil, yapmadıklarımızdan da sorumluyuz.

Bu cümleden olarak; kendini sorumlu hisseden, bu konuda fikir beyan eden, soydaşlarımızın yaptığı etkinliklere bizzat katılarak onlara desteğini her daim gösteren Demokrat Parti genel başkanı Gültekin Uysal'ın, Milli Görüş camiasının ve İYİ Parti'nin hakkını teslim edelim.

Dertli bir şair dostum Bahadır Serdar'ın şiiri

Gök mavi bayrağım kanla boyandı

Ezanım susturuldu, kitabım yakıldı

Ben ağlarken sesimi duyan olmadı

Müslüman Türk olduğum için

Körpecik yavrumu benden aldılar

Eşim ile beni hapse attılar

Zincire vurup her gün işkence yaptılar 

Müslüman Türk olduğum için