Cerrahpaşa tıp fakültesine başladığım yıl otobüs alternatifim tek. Tek İstanbul arabası Özkaymak firmasında var. Her gün Adana istikametinden 14:30 gelen otobüs karaman, Konya, Çay, Çifteler, Eskişehir üzerinden İstanbul'a ulaşır. Bu yol 837 kilometre o zamanlar. Yaklaşık 13 ila 14 saat arasında Topkapı otogarında oluyoruz. Şöyle anlatmak gerekirse, gecenin en derin yerinde otobüs bizi indiriyor. Elimde valizim ve çantamla yürüyerek çapa erkek yurduna ulaştığımda sabah ezanı okunur olurdu hep. Her yolculuğumda da İstanbul darıcaya kadar gözümü kırpmam yolu seyrederim. Ama darıcayı geçince göz kapaklarımı büyük liman vinçleri çekip kapatırlar. Beynim uyuşur. Otobüsün sesi ninni söylemeye başlar. 

Topkapı otogarına kadar olan o bir bir buçuk saatlik yolda öyle güzel uyurum ki. Otogarda muavin uyandırmasa, otobüs Konya'ya geri dönene kadar uyurum. Süleyman Şentürk sıkı sıkı tembihledi o gün. Haremde ineceksin. Oradan hemen bir taksiye bin. Beş dakikada kız kardeşim Kadriye'de olacaksın. 

Şu kağıttaki adresi taksiciye verdin mi o seni kapıya kadar götürür. Kapı zilinde Kadriye kurşun yazar zaten. Sen vardığın saatte onlar uyanmış olur. Hemen birinci kat. Bir kahvaltı yaparsın orda. İsmail'imde okuluna gitmeden çantasını alsın. Çantayı hemencecik açsın İsmail. Halasına gönderdiklerimden bozulacak olanlar bozulmadan versin halasına. Otobüsün her durduğu yerden bu jetonun biriyle bizi ara. Bende uyumam, Günsel hanımda uyumaz, hiç tereddüt edip çekinme ararken. Ben şuraya ulaştım de kapat. Anne babalar çocuklarını yolculadıkları gün, çocuklar gittikleri yere varana kadar uyumaz hiçbir anne baba. Bu yüzden hiç çekinme. "Anne babalar çocuklarını yolculadıkları gün, çocukları gittikleri yere varana kadar uyumaz hiçbir anne baba." Ne enteresan bir cümle bu. 

Bu cümlenin doğruluğunu bozacak istisnalar elbette vardır. Ama bu cümle didaktik olarak kesinlik içerir. 

Bir trafik işareti kadar didaktik ve kesindir. Babam, annemde derlerdi hep, "siz yoldayken hiç uyumayız bizde." Ama bana o gün bul cümleyi bütün temiz ve kesinliğiyle Süleyman Şentürk söylemişti.

Tuhaftır ben onun oğlu değildim o zaman. Enteresan olan şeyin biriside şu. Babam çocuklarının hiçbirine oğlum veya kızım demezdi. Babacım derdi hep. Çok enteresan şekilde tanıştığımız günden itibaren Süleyman Şentürk de bana hep babaşam dedi.  İster telefonda olsun, ister yüzyüze, kızına da hep anaaaa... veya.. anaaammm... derdi. Annesinin adıydı Şerife. 

Konuyu çok dağıtıyorum ve özür diliyorum okuyanlardan. Benim kötü bir huyum bu. Bilen bilir, çenem düştü mü, bir lafı filancağızın kapısının önünden alır, top sektirir gibi sektire sektire filan yere kadar götürürüm. Laf taşırım, ağzımda bakla ıslanmaz anlamında değil bu dediğim. Hiç laf taşımam. Lakırdı edilecekse edebince ederim. Ama üç cümlede anlatılabilecek bir mevzuyu süsler, çiçekler, meyveler ve albenisiyle servis ederim. Laf aramızda bu pis huyumun sevmeyeni çoktur. Yolculadığımız cocuklarımız gidecekleri yere varan kadar uyumayız biz. Gerçekten çok değerli bir cümle. Bu cümleyi herkes birkez kursun lütfen. İçinizde saklayın bu cümleyi. Bir saat sonra karaman otogarda durdu otobüs, muavin ayrılmayın beş dakikada hareket edeceğiz dedi. Tam karşımda telefon kulübesi var. Fırladım kulübeye. Jetonun birini attım. Alo... alo Süleyman amca ben Karamandayım.. tamam babaşam çok teşekkür ederim. 

Konya otogar. Telefon kulübesi. Bir jeton gene.. ben Konya'dayım....  şapçı tesisleri.. telefon kulübesi... ben şapçı tesislerindeyim.. kulübe.... jeton.... Eskişehir'deyim. Ve nihayetinde İstanbul Darıca'dayım. Uyumamalıyım. Haremde inmeliyim. Uyumamalı.. haremde inmeli.. uyumama.. Harem. Uyu.. ha..  haaaaydaaaaaa.. Topkapı'dan uyandım. 

Nasıl mahçubum anlatamam. Ve o insanların uyumadığını, çantanın biran önce çocuklarına ulaşmasını istediklerini biliyorum. Mahçupluğumu anlatamam. Kulübe, jeton. Alo.. alo Süleyman amca ben uyuyakalmışım Topkapı otogardayım. Hoşgeldin babaşam.. sen git yurduna. İsmail seni bulur.. boncuk boncuk terim sabahın serininde. Yağan ince yağmurdan ıslanmıyorum. Hücrelerimin utangaç terleriyle cusculak ıslanıyorum... şehremini, başvekil caddesi, odabaşı camii karşısı çapa erkek öğrenci yurdu. Yurdum.. arkadaşlarım.. yorgunum.. uykuya dalıyorum....