Pirinç suyunda koca gömbette suya çimiyorum. Fıstık tarlalarından çaldığımız fıstıklar ateşte ütülürken,  gene aynı yerden çaldığımız mis kokulu kavunlarımızı dilim dilim suyun içinde kemiriyoruz. Bunları çaldığımız tarla tatın (tat=ahraz). Kumların üzerinden gülerek dayıoğlum sesleniyor. Meriç ziyaretçin var. Tat gelmiş seni görmeye diyor. Karşımda tat. Nasıl korkuyorum bilemezsiniz. Zebellah gibi tat. Bana sumsuğunu tepemden çaksa, bir vuruşta beni kuma gömer. Nasıl korkuyorum anlatamam.. herkes gülüyor bana..... 

Meriç Tunca, Meriç Tunca ziyaretçin var... Meriç Tunca, Meriç Tunca ziyaretçin var.. bir uyanıyorum ki tat mat yok. Yurt odamdayım. Levent kalkmış, turan kalkmış, doğan kalkmış neco kalkmış, ceco uyanmış yatakta, Erdal uyanmış yatakta. Sabah mahmurluğuyla karışık gülüyorlar. Yurt bekçisi Abbas abinin sesi net kulaklarımızda. Meriç tunca, Meriç Tunca ziyaretçin var. Cengiz kızıyor yattığı yerden.. lan insene aşağıya.. inde sussun şu herif.. sabah sabah, ciyak ciyak. Ulen tat geldi inmem diyorum.. hepsi alık alık yüzüme bakıyorlar. Biliyorum ki İsmail geldi. Mahçup mahçup, ama sevinçle iniyorum aşağıya. Kantine alıyorum misafirimi. Lütfi abicim iki çay yapar mısın büyük bardakta. Abi ikide tost.... diyorum ki İsmail tost kalsın çıkacaz diyor. Halam bekliyor bugün okula gitmedi diyor. Halam illaki getir Meriç'i dedi, diyor. Çaylarımızı içiyoruz. 

Ben odaya çıkıp giyiniyorum, çantayı alıyorum, iniyorum aşağıya. İsmail kapıda, kapıda çantasını uzatıyorum İsmail'e. Amma ağırmış diyor gülerek, sevinerek. Göz göze geliyoruz ve bu bakışmada İsmail'in çantada neler olabileceğini biliyor olduğu hissine kapılıyorum. Çapa tıp fakültesinin karşısındaki durakta belediye otobüsüne biniyoruz. İsmail iki adet kırmızı bilet uzatıyor şoföre (İETT yazılı kırmızı bilet öğrenci bileti, sarı bilet tam bilet.), şoför biletleri, içerisi sarı kırmızı bilet dolu olan kutuya atıyor. Gözüm kutuda. Sarı kırmızı diyorum İsmail'e. Galatasaray diyorum. İsmail nezaket icabı soğukça gülüyor. Fenerbahçeli ve fanatik Fenerbahçeli olduğunu öğreniyorum İsmail in. 

Eminönünde indik otobüsten. Kadıköy vapuruna bindik. Vapurda üst kıçta açık alana oturduk. İsmail çay aldı geldi. Vapurda çay içmeye bayılır. Belki de çok pistir haa.. dedi. Ama vapura bindim mi çay içesim gelir dedi. Bir yudum çay içti. Cebinden malbora cigara çıkardı bana uzattı. O zamanlar sigara içmem.. tektük.. çok israr edilirse içerim. Ama İsmail in teklifini hemen kabul ettim. 

Zira hala mahçubum. Sigaralarımızı yaktıktan sonra çantayı önüne çekti İsmail.. veee. Bakalım babam ne göndermiş.. hangi çikolatalardan almış deyip çantanın fermuarını açtı. Açar açmaz en üstte sarı cafcaflı paketli, içerisinde bilye gibi büyüklükte çikolata kürecikler olduğunu paketi sevinçle açıp bana uzattığında gördüğüm, çok sayıdaki bu paketleri görünce en sevdiğim deyiverdi. Yukarıda bir cümle düşüklüğü olduğunu hissediyorum. Ama böyle okumanızı istiyor içim. O yüzden düzeltmiyorum. Bunu o an yaşadım büyük şaşkınlıkla. Neyi görse en sevdiğim diyor İsmail. Gözleri ışıl ışıl. Meğer ben otobüste bayramlık sevinçler getirmişim İsmail'e. Meğer çantaya bi dolu bayramlık sevinçler yerleştirmiş babası özenle. İçinde fındık olan çikolata kaplamalı toptan birini çiğnerken çayımdan yutup, sigardan bir nefes çekiyorum. Malbora olduğundan mıdır yoksa esintili açık havada olduğumuzdan mıdır, iki nefeste bitiyor sigara. Şimdi Bafra olmalıydı diyorum içimden, yada birinci.. içim habire konuşuyor. 

Karşımdaki çocuğun sevinçlerine şaşkınlıkla bakıyorum. Ulen bu zengin çocuğu da her bi boku seviyor diyor içim. Benim içim Öyle fesat ki. Anlatamam fesatlığımı. Ama mahçupluğum dağılıyor İsmail sevindikçe. Sonra çantayı kapatıyor. İçinden bana verdiği paket haricinde hiçbir şey almıyor. Çikolata küre ikram ediyorum, zorla kabul ediyor birini. Bu çocukta farklı bir şey var diyorum içimden. İçim ısınıyor.

Yıllar içerisinde tanıdım, yıllar sonra eşim olan Şerife'min abisini. Çok farklı birisi. Zengin şımarık çocuklardan değil. Ben gibi şımarıklığı hiç yok. Her şeyi beğenmez. Bir şeyi beğenmişse asla vazgeçmez. Saygılı, ama az gülen, hatta gülmüyor denecek kadar az gülen birisi. Bu özelliğinden dolayı yıllar içerisinde, akrabaları Metin abimle birlikte gülen adam adını koyduk. İstedik, adı bari gülsün. Ama çok iyi bir çocuk İsmail. 

O gün bile İsmail beni hayrete düşürdü, ters köşe yaptı, ama o gün esas hayret ettiğim kişi Süleyman Şentürk oldu. 

Anneler çocuklarının her şeyini bilir ve sezer. Babalar öyle değil. Bende dahilim bu guruba. Çocuklarımı çok severim, gözümü kırpmam onlar için, canım dahil her şeyim feda. Ama Süleyman'ımın veya İbrahim'imin neleri çok sevdiklerini tek tek bilmem. Gördüm ki o gün.... 

Süleyman Şentürk oğlunun neleri sevdiğini tek tek biliyor.