Enteresan bir sözcük

            İyilik iyidir...

            Enteresan bir deyim..

            Mutlu eden iyilik sözcüğünü tılsımlıyor bu deyim..

            Bazen kendimi içimden içimden gülerken yakalarım.

            Sebepsiz gülmelerim olabiliyor bazen..

            Dedim ya deliyim diye. Ondan olsa gerek zahir.

            İyilikle ilgili biraz sohbet etmek istiyorum bugün. Biraz zırvalamak istiyorum bu konuda.

            Kafamdaki düşünceleri nasıl sıralayacağımı ve tam yerine nasıl oturtacağımı bilemiyorum.         Ama iki örnekle giriş yapacağım.

            Şehirlere kimlik kazandıran unsurların başında gelir o şehirle özdeşleşen meydanlar. Mesela İstanbul’u nasıl güzelleyiverir meydanları. Özellikle Taksim Meydanı.

            Birçok cadde ve sokak ulaşır güzelim meydanlara. Dar bir sokaktan meydana çıkıverir rahatlar, ferahlarsın. Kalabalık bir caddeden meydana çıkar ferahlar genişlersin..

İçimizde.. ruh halimizde de meydanlarımız var aslında. Ruh halimizin meydanları mutluluklarımız.. mutlu ederken sayelerinde mutlu olduklarımız.. bizi mutlu edenler.. mutlu eden nesneler.. mutlu eden coğrafyalar.. mutlu eden hayvanlar.. bitkiler.. ağaçlar.. börtü böcekler..

İç dünyamızın ferah ve geniş meydanlarıdır mutluluklarımız.. mutluluk yaratan herşey bu meydana açılır..

            Kendimden örnekle şunu söyleyebilirim. Bazı hayvanlar mutluluk hissi uyandırır insanda. İllaki herkesin mutlu oluverdiği bir hayvan vardır. Ben ne zaman sincap görsem mutlu olurum.. sevinirim.. gülümserim.. kötüysem bile iyi oluveririm... mutluluk meydanlarımın kestirme yoludur bende sincap.

İyilik de mutluluk meydanlarımızın kestirme yoludur. Çift taraflıdır iyiliğin mutluluğu.. hatta çok taraflı... iyilik yapanda mutluluk meydanına çıkıp ferahlar, iyilik yapılanda mutluluk meydanına çıkıp ferahlar.. iyiliklere tanık olan çoğunluklarda mutluluk meydanlarına çıkarlar.

Bir iyiliğin yalın ve sadesidir değerlisi. Bir iyiliği sadece yapan ve yapılan bilirse güzeldir. İyilik satışa gelmez. Pazarlaması olmaz iyiliğin.

            İyilik yapan kişi yaptığı iyiliği ağzından düşürmez ve habire anlatırsa değersizleşir, arsızlaşır iyilik.

            Mümkünse iyilik tek kişilik olmalı. Mümkünü varsa iyilik yapılan kişi bile bilmemeli iyiliği yapanı.   Minnete dönüşmemeli.. minnet beklenmemeli.

            Eskilerin dediği gibi olmalı.. yap iyiliği at denize.. halik bilmezse balık bilir cinsinden olmalı iyilikler.

            Yeri gelmişken ciddi bir arsızlığı ve köşe kapmacayı burada eleştirmek istiyorum.

            Bir siyasi makam sahibinin toplum yararına yaptığı şeyler iyilik değildir. Olsa olsa görevini yapmaktır o. Ayni şekilde bir bürokratın alanıyla ilgili bir problemi gidermesi iyilik değildir. Görev ehilliği veya bilincidir.

            Bizim ülkemizde siyasiler ve bürokratlar bu konuyla ilgili çok övünürler. Vay şöyle iyilik yaptık, vay böyle yardımlarda bulunduk, vay bilmem nerenin neresinde mi işler yaptık derler. Yapacaksınız elbette. Bu yapılanların hiçbirisi iyilik değildir. Olsa olsa sosyal devletin gereği yapılmıştır. Ama ne hikmetse bürokratlarda, siyasilerde yaptıklarına minnet edilsin isterler. Börüm börüm böbürlenirler. Bu durum ziyadesiyle yanlıştır. Ve iyiliğin i' si dahi olamaz. Olmamalı.

İyilik yalınken güzel ve ferah.

İyilik sadeyken güzel..

            Bir elin verdiğini öteki el bilmemeli..

            Burada esas deyimlenen aslında şu... bir el, bir oba bir iyilik yaparken, öteki el, öteki oba bilmemeli.. direk denize inmeli iyilikler..

Bugün sevdiğim birisi şöyle dedi bana.. -- filancağızı çok severim.. dün onunla karşılaşıp sohbet ettik.. laf döndü dolandı sana geldi.. filacağız tanıdığım senden için çok güzel şeyler söyledi... çok iyi birisi O dedi.. iyi olduğunu biliyordum a dokturum ama başkalarından senin iyiliğini duymakta beni sevindirdi..-   Böylesi bir laf elbette iyi niyetle sarf ediliyor. Ama bu durumla böbürlenmek, insanın kendisini övdürtmesi hiç şık değil. Güzel düşünceleri için elbette teşekkür ettim her iki filancağıza da.

            Görevimi yaparken oluşturduğum iyilik durumundan dolayı herkesten özür diliyorum. Ben sadece görevimi yapıyorum. Elimden geleni yapıyorum.

            Hani diyor ya bir türküde.... aman annem canım annem bir solukluk izin ver.. analık hakkınla bağlama beni.. aşk dedim.. sevda dedim.. umut dedim.. kavga dedim.... benimde gençliğim vardı onu verdim neyleyim...

İyilik yapmışlığım vardır elbette.. abartılı iyi bir adam mıyım? Çok mu matah biriyim? Değilim elbette.      Zerrenin bir zerresiyim bende. Ama iyilik yaptığımı mümkünü varsa iyilik yaptığım kişide bilsin istemem. Yaptığım bir iyiliği asla konuşup mevzubahis yapmam.. çünkü yaptığım anda denize gider o iyiliğim.

            Beklentim olmaz.. filancağız bir zamanda ajandamdan çıkarmam denize attığım için..

Sadece etkileştiğim her şeyin.. insanların, hayvanların, ağaçların ormanların ve dahi börtü böceğin mutluluk meydanları oluşsun. Bir dem.. bir yudum.. bir an . Bir gıdım iyilikle mutlu olsunlar isterim.. kendimde mutlu olurum..

            İYİLİK İYİDİR..

            Bunu herkes kazımalı yüreğine.. genişleyip çoğalmalı mutluluk meydanlarımız... dilerim herkes bir iyilik yapsın. Önce herkes kendine bir iyilik yapsın.. sonra etrafındaki her şeye.. bu yazının yayınlandığı günü kendi adıma iyilik günü ilan ediyorum.

            Konuyu burada kapatacağım. Daha fazla zırvalayıp boğmayayım zamanını verenleri.

            Ama daha evvel yazdım anlattım.. yeri gelmişken ikileyecem gene yazacam. Anamur’da yaşanmış bir hikaye..

            Filancağız tarih, filancağız gün.. aylardan karakışın akşam üzerisi. Dragon çayının üzerinde yaya bir genç gitmekte. Mıdış gocada eşeğiyle aynı noktada aynı yönlü harekette. Abiden yağmur başlamış. Ama ne yağmur.. bardaktan boşanır denir ya.. işte öyle. Mıdış goca açmış geniş şemsiyesini.. yaya giden gence de seslenmiş.. gir şemsiyenin altına da cusculak ıslanma yeğen demiş.

            Şemsiyenin altına başını sokup yarım yapıldak ıslanmaktan kurtulmuş genç yaya.

            Çocuk şemsiyeden ayrılıp evine giderken mıdış goca seslemiş.. ulen yeğen bugün ben olmasam sen kesin zatürre olurdun demiş.. Allah senden razı olsun emmi demiş genç..

            Üç beş gün sonra çarsıda aynı gençle karşılaşan mıdış goca.. ulen yeğen seni geçen hafta ne kurtardım yağmurdan beee!! Ben olmasam zatürre olurdun demiş.. sağol emmi demiş oğlan.. doğru dersin mıdış emmi..

            Ertesi hafta bir karşılaşmada gene aynı laflar dönmüş mıdış gocanın ağzında.. daha ertesi  haftalarda daha dah dönmüş aynı laflar mıdış gocanın ağzında..

            Bahse konu filancağız yılın bir yıl sonrası.. mevsim karakış.. hava ayaz mı ayaz.. dağ esintisi buz kesiyor.. yer dragon çayının üstündeki köprü.. dragon çayından buz serpintili rüzgar suyun tenini koparıyor buz buharı..

            Mıdış goca eşeğinden seslenmiş aynı gence.. hatırladın mı burayı yeğen demiş. Hava aynı böyle soğudu.. nasıl yağmur inmeye başladıydı bardaktan boşalır gibi. Seni benim şemsiyenin altına almasam o gün zatürre olurdun.. kesin ölürdün sen demiş ..  çocuk köprüden suya atlamış o soğukta.. sırılsıklam çıkmış gelmiş mıdış gocanın karşısına.. ulen mıdış emmi!! Ben o gün bundan daha fazla ıslanır mıydı bee!!!.. demiş.. yeter emmi beee!! Bir iyilik yaptın yarım yamalak.. bitirmedin gitti şu lafı.. yeter gayri.. ben o gün ıslanacağımdan fazlasını ıslandım işte.. al iyiliğin sende kalsın iyiliğin batsın!!!!             Deyip kestirip atmış..

            Siz siz olun bir iyilik yaptığınızda mıdış goca gibi metrl etmeyin.. atın Göksu’ya.. götürsün denize..

            Sağlıkla güzelliklere çoğalın.. her birinizin mutluluk meydanı çok olsun.. saygıyla...