Dedebaba Bedri Noyan'a ilgim ve sevgim, onun Atatürk'ten de uzun uzadıya bahsettiği Alevilik ve Bektaşilik ile ilgili değerli eserini okumamla birlikte başlamıştı. Çocukluk yıllarımda bu iki inanç sistemi hakkında olumsuz propagandalarla şartlanmıştım, ama değerli bilginin eserlerini okuyup, gerçekleri gördükten sonra şu karara varmıştım: “Bektaşilik ne geriliktir ve ne de gericiliktir. Tam aksine, sınırsız ilericilik ve özgürlüktür. Bektaşilik, Türk'ün Müslümanlığı yorumlama tarzı içinde şekillenmiş, bir toplumsal harekettir. Bu nedenle, onun mayasını ulusumuzun kültürü oluşturmuştur. Fakat o ırkçı değildir ve insanları; iyilik, dayanışma karşılıklı sevgi ve saygı içinde yaşatmayı amaçlamış, hatta zaman zaman da bu anlayışı uygulamıştır… Bektaşilik bir tür Türk Sosyalizmidir. Fakat onun toplumculuğu, insanları karşılıklı dayanışma içinde yaşatmayı amaçlayan bir toplumculuktur..”

Sonra Hacı Bektaş'a gittim. Birkaç kez, Hacı Bektaş Veli'yi anma şölenlerine katılmıştım. Fiilen gazetecilik yaptığım yıllarda bu şölenlerle ilgili seri yazılar, Bektaşi şairleri ve aydınları ile ilgili söyleşiler yayımlamıştım. Yayımlanan yazılarımı içeren gazeteleri Aydın'da ikamet eden, Bedri Noyan'a gönderdiğimde, ondan 23 Ekim 1975 tarihli şu ilk mektubu almıştım:

 “Sayın İrfan Ünver Nasrettinoğlu;

Yollamak lûtfunda bulunduğunuz gazeteleri aldım. Hazret-i Pir Hacı Bektaş Veli'yi anma töreni yazılarınızı okudum. Gazeteler ve yazı için lütuflarınıza teşekkürler ederim.

1964 yılında müzenin açılış günü bir konuşma yapmıştım. 1965 yılı konuşmamda orada ilmi toplantı, seminer veya kongreler yapılmasını, müze kitaplığında bu konuda Türk ve yabancı yayınlarının tamamının toplanarak, orasının bir araştırma enstitisü haline getirilmesini ve semah oyunlarının tesbiti en doğru şekilde koregrafilerinin yapılmasını önermiştim. On yıl sonra isteklerimden biri, forum şeklinde de olsa uygulanmaya başladı. Bu nedenle bu yıl oraya oğlum Ateş ile birlikte seve seve, daha büyük bir aşk ve şevk ile gittim. İlk oluşun eksiklerini hoş görmek gerek. İnşallah uyarılarınız ile gelecek yıl daha ilmi ve daha belirgin konular üzerinde konuşma ve ilmi tartışmalar olur.

Oğlum Ateş Ortadoğu Teknik Üniversitesi İnşaat Bölümünde idi. Bu yıl İngiltere Southampton Üniversitesi ile anlaşmış, orada tahsili ve doktorasını yapacaktı. Eylülde döviz işlerini yapmak üzere Ankara'ya gitmişti. Bu işlerini yapıp 12 Eylül 1975 Cuma günü akşamı Aydın'a dönmek üzere Pamukkale otobüsüne binmiş, 13 Eylül 1975 cumartesi sabahı erken saatlerde Denizli'ye yakın bir yerde otobüs bir virajı alamayarak devrilmiş. 23 yaşındaki oğlumu böylece kaybettim, diğer beş kişi ile. Otobüsü kullananın ehliyeti de yokmuş. Nasıl bir üzüntü ve sarsıntı geçirdiğimizi tahmin edersiniz.

Benzerlerini her gün yurdun her yanında duyuyoruz. Her hafta bir Kıbrıs savaşı kadar insanımız kayboluyor. Ne yapmalı? Bize sabır yaraşır dedik, eşim anabacı Dr.Semiha ve Fakiir dayandık, halâ da dayanıyoruz. Sizi üzmek istemem, başkasından belki duyarsınız, benden öğrenmiş olunuz diye yazdım. Size sağlık, mutluluk, başarılar dilerim azizim, efendim.

Doç.Dr.Bedri Noyan F a k i i r”