Üniversite mezunu birisi ortalama hayatının 16-18 yılını veriyor bu seviyeye ulaşabilmek için. Maddi maliyeti bir yana, başkaları keyif yaparken, sıcakta soğukta okula gitmek, ders almak, çalışmak ve sınavlara girip başarmak, okul kurallarına uymak zorunda olmak, amiyane tabirle “haytalık yapmak yerine işine bakmak” gibi zor bir yol seçmek gerekli.

      Meslek sahibi olmak da bu kadar zor ve zahmetli bir süreç. İşi öğrenmek için günler, haftalar, aylarca emek vermek, sabretmek gerekiyor. Kar, kış, soğuk, sıcak demeden sabah erken saatlerden bazen geç saatlere kadar çalışmak, zorlu çalışma şartlarına dayanmak zorundasınız. Mesleğin, edebini, adabını ve ahlakını ustanızdan öğrenmek durumundasınız.

      Tıpkı kıymetli bir madenin (altın, gümüş vb) ocaktan çıkartılması, çeşitli aşamalardan (Öğütme, parçalama, kaynatma, yakma vb) geçirilerek kullanılır hale getirilmesinin ne kadar zahmetli olduğu gibi.

      2018-2020-2021 yıllarında çeşitli yazılarımda İlçemizin tahsil seviyesindeki düşüklüğü ele almış ve yetkilileri bu probleme yönelik projeler geliştirmeye, seferberlik ilan etmeye davet etmiştim. O tarihten bu yana maalesef ciddi bir çalışma olmadı, 12 yıllık zorunlu eğitim de olmasa muhtemelen gerilerdik.

      Önceki yazılarımda da bahsettiğim üzere, Mut İlçemizin ortalama tahsil süresi yaklaşık 8,5-9 yıl maalesef. Mesleksizlik zaten ülkemizin genel problemi. Hem tahsil, hem meslek konusunda yeterli bir seviyede olmayınca, İlçemizin SEGE başta olmak üzere pek çok alanda gerilerde kalmasına şaşmamak gerek.

Eldeki kumaşı, hammaddeyi, malzemeyi, açık ifadeyle insan kalitesini artırma çabası olmadığı sürece dışarıdan dayatılan pek çok şey etkili olmayacaktır kanaatindeyim.

      İlçemizdeki problemleri düzeltmeye başlamak için, “sivrisinek mücadelesi öncelikli değil, bataklığın kurutulmasına” odaklanmak lazımdır diyorum.

31 Mart seçimlerinde aday olan değerli hemşerilerimizin bu alandaki projelerini de duymak, değerlendirmek isterim. Değerli hemşerilerimizin de bu soruyu adaylara yöneltmesini bekliyorum.