Yıl baya bi evvel.. ya 1986 yada 1987... 1984 yılının sonuna doğru vardığımız İstanbul... yukarıda anlattığım İstanbul.. özleyipte tatillerde geldiğimiz memleketimizden, iki üç gün içerisinde bizleri çağırmaya, kendini özletmeye başlamıştı.. 

İstanbul başta olmak üzere Cerrahpaşa tıp fakültesi ve arkadaşlarımızda burnumuzda tüter olmuştu.. böyle bir günde İstanbul'a gitmeden hemen evvel Süleyman Şentürk'ün yanına uğrayıp elini öptüm.. Süleyman amca ile, Günsel hanım teyze ile ve Mustafa Şentürk ile vedalaştım.. Süleyman Şentürk, Şentürkler ticaret yazılı bir zarf uzattı bana.. bu zarfı İstanbul'a varınca açarsın dedi.. zarfın içerisinde gideceğin adres ve isimler yazılı dedi.. büyük bir merakla aldım zarfı.. otobüse binmeden önce çantama, eşyalarımın ve kitaplarımın üzerine koydum... çantamı otobüsün bagajına yerleştirttim.. yol boyunca bu zarf aklıma takıldı, yol boyunca merakım arttı zarfla ilgili.. yağmurlu bir İstanbul sabahı karşısında, Topkapı otogarında indim otobüsten.. bagajdaki çantamı aldım.. Topkapı sur içerisinde,

Fatma sultan mahallesi, şeyhülislam sokaktaki evime doğru yürüdüm.. ama aklım fikrim Süleyman Şentürk'ün verdiği zarfta idi.. yağmurun beni ıslatmasına da aldırmadım.. sabahın köründe yeni yeni hatlarında işlemeye başlayan minibüslerin, yağmur akaklarındaki çamur, balçık ve neftle beni çimdirmelerine de aldırış etmedim.. hattaaa... kaldırımda yürürken, yerinden gevşeyen kaldırım taşlarına bastığım anda paçamdan dizime kadar çıkan çamurlu yağmur suları da hiç rahatsız etmedi o gün beni... kafam bütünüyle zarfta.. evime vardığımda, kafam her ne kadar zarfta olsa da çantamı bir kenara bıraktım.. banyo sobamı yaktım.. su ısınana kadar odamdaki somyeme uzandım.. çok yorgunum.. duşumu alıp öyle uyumak istiyorum.. göz kapaklarım çok ağır.. yatağım ve yorganım beni sıkıca kucakladılar.. beni özlemişler belliki.. zarfa baksam mı acaba diye düşünüyorum.. ama içerisinde göreceğin kişiler ve adresler yazılı demişti Süleyman amcam.. şimdi zarfı açsam da gidemem diyorum içimden.. gözlerim bu vayvelada beni mahkum ediveriyor uykuya. 

İskeledeyim rüyamda.. vapur iskeleye yanaşıyor.. iskelede hiçbir isim yok.. ne Eminönü, ne Sirkeci veya Kabataş.. Beşiktaş.. veya ne harem.. ne Kadıköy Üsküdar.. hiçbir yazı yok.. vapur yanaşıyor, çıpacılar halatları atıyor.. insanların vapura rahat binmeleri için sürgüler vapura uzatılıyor.. iskele kalabalık.. ama kimse binmiyor.. oysa her zaman, daha vapur yanaştığı anda millet hücum eder.. hava güzelse güverteden yer kapmaya, hava kötü ise içerden pencere kenarı kapmaya çalışırlar.. ama şimdi kimsede hareket yok.. herkesin gözü bende.. millet benim binmemi istiyor önce.. yakınımdaki amcaya soruyorum gözgöze gelince.. bu vapur nereye gidiyor? Bilmiyoruz biz diyor.. sen nereye gideceksen bizde oraya gidecez diyor.. bilmiyorum nereye gideceğimi(!!!) diyorum.. zarfa bakmadın mı yoksa diyor karşımdaki amca... sahi zarf diyorum şaşkınlıkla... ve uyanıyorum.. ev sahibim sütçünün sesi kulaklarımı tırmalıyor... bir çırpıda kalkıp banyoya dalıyorum.. güzel bir duş gibisi ve duşta çalınan ıslık gibisi yok hayatta.. duştan çıkınca hiç tembellenmiyorum.. üzerimi güzelce giyinip, çantamı açıyor, zarfı alıyorum elime büyük bir merakla..