Kozlar enteresan bir yer o vakitler.. ancak günümüzde başkalaştı.. aşağıda anlatacağım şeyleri.. o hisleri.. benim anlattığım şekilde yaşama şansımız yok artık.. bilemiyorum tabii ki de.. belki de anlatacağım duygu durumu.. kozlar çarşısında hizmet ederek büyüyen o çocuğa aittir.. henüz kozlara yaylaya çıkmadığımız bir yazda.. babam kozlara gidecem.. yük getirecem.. bana yardım eder misin babacım dedi.. 

Karaoğlanların evi olduğunu sonraları öğrendiğim ev karşıladı bizi ilk.. virajın ağzındaki gürül gürül akan çeşmenin hemen üzerindeki ev bu.. her yer yemyeşildi.. ağzım açık izledim her şeyi.. kuşları.. kelebekleri.. otu.. çayırı çimeni.. kavakları.. cevizleri.. meyve ağaçlarını.. dal arasında kırmızı sarı kirazları.. şeftalileri.. avarları.. söğütleri.. çeşmeleri.. iki göz taş yapı, üzeri çinko veya ardıç kabuğu kaplı şirin yayla evlerini.. içimden o çocuk ruhumla şöyle dediğimi gayet iyi hatırlıyorum.. cenneti buraya mı yaptın güzel Allahım.. senin bu cennetindeki, şu; çatısı ardıç kaplı evde bir gün yatmayı bana da nasip eder misin.. çocuk kalbimle.. kamyon kasamızın bagajında otururken dedim bunları.. ertesi yıl çatısı ardıç kaplı, bahçesi ceviz kiraz yüklü, naylon kemalin evindeydik işte.. dileğim kabul olmuştu.. ama o dileğime zannımca, haberim olmadan yayla çarşısını da katmış olmalıyım ki.. çarşıda kahve işleten bir çocuk oluverdim.. 

Kozlar hakikaten enteresan bir yer.. ayı deresinden geçiverince bir çıkmaz sokağa girdiğini düşünürsün.. ama içine şu his düşer hemencecik.. tek bir aile yaşıyormuş hissi.. o evlerin her biride bu geniş ailenin fertlerinin bağımsız barınakları.. çarşıda bütün gözlerin sana çevrilmesi.. o her bir gözün samimiyetini açıkça göstermesi.. hilesiz, çıkarsız ve beklentisiz tebessümleri.. bilgelikleri.. yıllarca bu kalabalık ailenin içinde yaşadım.. bu aileye hizmet ettim.. sınırsız sevgileriyle şımardım.. çay gibi demlendim.. ama hiç olgunlaşamadım.. çocukluğumun şımarıklığını hiç bırakamadım.. hülase.. bu koca ailenin şımarık çocuğu olarak yetiştim.. 140 150 barınaklı, tek havzalı, beraber nefeslenilen havasıyla eşsiz cennet.. kimler yok ki bu ailede.. birçok amcam, birçok yengem teyzem.. abilerim, ablalarım, benim gibi birçok kardeşim.. hakimler.. savcılar.. mühendisler.. rençberler.. şoförler.. tüccarlar.. emekliler.. işçiler.. ve saymadığım niceleri.. kuruntusuz her biri.. her biri bir yumağın lifleri.. her biri saygı sevgi yüklü.. yükleri üzerimize akar şıra şıra.. kimsenin sorgulanmaz dünya görüşü.. kimse ötelenmez.. herkes sırt sırta, omuz omuza, sevgi öre öre.. sevgileri çoğalta çoğalta yaşarlar.. 

Bu anlattığım his sardı sarmaladı hep.. hep şanslı olduğumu hissettim.. gece yatarken hep dua ettim.. yattım sağıma, dönersem soluma, melekler şahit olsun dinime imanıma.. yattım kaldır Allah.. nur gölüne daldır Allah.. gece gündüz zitkiyle, cennet yolunu buldur allah.. işte... ben o cennette büyüdüm.. sabahları yataktan kalkarken rabbiyesirle kalktım.. rabbiyesir, velatıasir, rabbitemmim bilhayır.. sabah duam dudağımda koştum çarşıya hep.. seçilmiş çok şanslı bir çocukluktan.. çok şanslı yetişkinliğe.. Cerrahpaşa tıp fakültesine bu ailenin içerisinden gittim.. bu ülkenin en güzel üniversitelerinde okudu birçok kardeşimde.. bitip tükenmeyen kardeşliğin hazzını kozlarda öğrendim, kozlarda yaşadım ben.. bütün ceddimizin, bütün geçmişimizin, ve.. yaşamına devam eden herkesin anısı ve varlığı önünde saygıyla eğiliyorum... iyi ki varsın kozların mükemmel büyük ailesi... ailemmm..

43 - 44 yıl sonra bu satırları yazarken burnumun gözümün su yüküyleyim.. gözlerimden Levent Akar, Müfit Akar, Ferhat Akar, Yaşar Akar, Kerim Akar, Ahmet Akar, Mustafa Akar, Abdurrahman Akar, Şükrü Akar, Hüseyin Akar, Gökgüdük Akar, Hilmi Akar, Secda Akar, Sefa Akar, Yaman Akar, Bülent Akar.. hepsini sayamıyorum bile.. ben bu bütünün hepsi kokarım.. şımarığım.. cıvığım. Yaramaz küçük kahveci çocuğum.. cennet kozlarım.. bana bahşettiğin bütün her şeyi çok seviyorum.. minnettarım..