Bu ana dükkan, beyaz eşya dükkanından ayrı, gene aynı cadde üzerinde, hükümet binasına doğru yüz metre mesafede mobilya mağazası mevcut. Mobilya mağazasını o tarihlerde, sinemalarda yıllarca makinistlik yapmış olan, emektar Mustafa amca bekler. Kendisi aynı zamanda Kore gazisi, kendine münhasır bir kişilik olduğu gibi, oldukça da yaratıcı. Bu yaratıcı özelliğini, kendisini bir iki kelime övdün mü şaha çıkarır ve herkesi şaşırtır. Bir nevi, iyi randıman vermesi için gaz pompalayacaksın. 

Mobilya mağazası çok daha büyük diğer dükkandan. Bu mağazanın üzerinde de Süleyman- Mustafa kardeşler oturur. Ankara mobilyaları da olur burda, Eskişehir mobilyaları da, neler yokki. Aklınıza mobilya, koltuk, çekyat, masa, sandalye, yatak odası, vitrin, salon takımı, envai çesit sehpa, envai çesit renk. Ne ararsanız var. Hükümet binasından sonra mutta en çok girilip çıkılan yer burası. Bu mağazanın arkasında birde depo var. Bu depoda da çeşit çeşit sobalar, kamyon kamyon sobalar, çok çok kamyon kamyon borular, soba altlıkları ve soba aksesuarları var. Bir kışta birkaç defa boşalır ve tekrar dolar burası. 

Mobilyalarda öyle. Her ay kamyon kamyon gelir, her gün pikap pikap gider. Unutmadan şunu da ekleyeyim. Çanak anten yok henüz evlerin damları hep anten. Mut ve köylerindeki evlerin yarıdan çok fazlasındaki mobilya, televizyon, beyaz eşya, küçük ev aletleri, antenler Şentürklerdendir. 

Her evde her gün defalarca Şentürkler saatine bakılır, her gün her evde Şentürkler yaprak takviminin bir sayfası koparılır, her evin her odasında duvar takvimleri asılıdır, bunlardan gayri her evin kullandığı eşyalardan enaz biri Şentürklerin o eve hediyesidir. 

Bütün bu işlerin hepsi iki kardeşin anlık göz kilitlenmeleri ile olur. Ayrıca iki veya üç yerde de Şentürklerin depo olarak kullandıkları yerler vardır. Süleyman Şentürk enteresan bir tezgahtar, enteresan bir satış üstadıdır. Bir şeyler satılıyorken o satılan şeyle ilgili, aklınıza gelmeyecek şeyleri saniyeler içerisinde, ağzından bal damlayarak, o balı karşıya da yedirerek sıralayıverir. Bana bir gün şöyle dedi hiç unutmam. Mobilya mağazasındayız beraber. 

Birkaç müşteriye bir şeyler sattı ve tam çıkmaya hazırlanırken (beyaz eşya dükkanına geçer orda işi biter bitmez) dışardan yoldan biri geçerken kafasını çevirip dükkanın içine baktı. Bu kişiyi hemen çağırıp kahve ikram etti. Bu süre içerisinde de ne etti ne tuttu adama bir sürü şey sattı. Adam gittikten sonra bana göz attı, bana özel bir dersti bu. Babaşam dedi. Şu dükkandan içeriye bir çift göz dönüp baksın yeter. Kesin o gözün sahibine satacak Bir şey bulur satarım. Mutun, Gülnar'ın, Ermeneğin, Aydıncığın evlerindeki eşyaların büyük çoğunluğu Şentürkler etiketlidir o zamanlar. 

Bu tatlı dilli adam şimdi mutlu mesut yaşayan birçok evi kendi zevkiyle döşeyivermiş ve o ev sahiplerinin mutlu olmalarını sağlamıştır. Bu güler yüzlü adam yeni evlenecek çiftlerden dükkanına gelenlere illaki birkaç güzel cümlelik mutluluk fısıldamış, ve bu kişiler hala bu mutluluklarını bu fısıltılara borçludur..