Mağazaya foterli iki kişi girdi. Ellili yaşlarda ikiside. İkiside birbirine ortağım diyorlar. Mutta foterli insan sayısı çok olmasa da var. Dayım başına foter giymeyi (giymeyi diyorum, çünkü ne denileceğini bilemiyorum. Foter takıyor desem eğreti gelecek gibi.) Sever. Fötr de yazmıyorum. Bizim mutta ne deniyorsa o. Foter... dayıma çok da yakışır foter. Rahmetle anıyorum etem dayımı. Tam burda bir anımızı anlatmak istiyorum. Dayımla Sivas'tan dönüyoruz. Kayseri'ye doğru gelirken, burda asker arkadaşım var dayı, yanına bir uğrayalım sıkılmam dersen diyorum. Sıkılmam oğlum, kimi göreceksen gör sen diyor. Dayım o zaman tam 83 yaşında. O yaştayken bile çapkın dayım. Oğlunun biri Fransa da. Onu ziyarete gittiğinde bir foter almış Fransa'dan. Siyah, çok güzel bir foter. Oğlum bu foter bir araba parası dedi Fransa'dan döndüğü sıralar. Reno taksilerin küçüklerinden birini gördük, reno 5 heralde. Fiyatını sorduk. 480 frank dediler. Aha işte bende bu foteri 480 franka aldım.

Kayserinin içine dalıyorum eczacı asker arkadaşımın yanına uğramak için. Sora sora buluyorum eczaneyi. Eczanenin önünde durunca işte bura dayı diyorum eczaneyi gösterip. Dayım keyifleniyor. Oğlum bana dört beş kutu mavi hap al burdan diyor. Bu oğlan bizi birde pastırmacılar çarşısına götürsünde üç beş paket pastırma alalım diyor. Arkadaşımla biraz sohbet edince ziyaretin kısası makbul diyorum. Ama dayıma dört beş paket yüzlük mavi hap ver, parasını da şurdan al deyip kartı uzatıyorum. Kayserili dayıma hayret ederek bakıyor kartı çekerken. Dayım içkilleniyor. Yeğen neden öyle baktın, bu yaşta bu hapı bana yakıştıramadın mı diyor. Araya giriyorum. Bizi pastırmacılar çarşısına kadar götür diyorum. Varıyoruz çarşıya. 

Dayımın başında foter, sırtında harika bir pardesü. Bizi gören pastırmacılar bağırıyor. Dayımı işaret ederek hacım böyle gel, hacım buraya buyur, hacım pastırmanın hası bizde.... hiç hazetmez hacı denmesini, yobazları hiç sevmez dayım. Dayanamayıp bağırıyor kızarak.... ulen başlarım hacınızdan da hacı emminizden de... siz hiç böyle bir foter giyen hacı gördünüz mü ulen!!!!!.... diyor. Sanırım o gün inlediği gibi inlememiştir bir daha pastırmacılar caddesi. O foterini ve çok sevdiği bir başka foterini bana hediye etti rahmetli dayım. Sana benden hatıra olsun oğlum dedi. 

O siyah foteri üç beş hafta giydim. Ama ben kendimi dolap Nuriye benzettim foterliyken. Bana hiç yakışmadı foter. İşte mağazaya giren bu iki kişinin kafasında da yakışıksız duruyordu foterler. Kelebek konmuş gibiydiler. Zengin görünüyorlardı lakin. Ben bile bunlar Almancıdır dedim kendimce. Yurtdışında çalışanlar hangi ülkede olursa olsun Almancı deriz geneline biz. Yanıma yaklaştıklarında diğerinden biraz daha uzunca olanı, simsiyah boyanmış bıyıklarını özellikle oynata oynata, sehpa bakacağız çocuk, bize sehpalarınızı gösterir misin dedi. Pirinç sehpa takımları, zigon sehpa takımları, fındık sehpa takımları, zeytin meşe kaplama sehpa takımları, mermer sehpa takımları.. ve daha saymadığım envai çeşit sehpa takımı var dükkanda.... bunların hepsini tek tek gösterdim dükkanı gezdire gezdire. En sonunda altılı bir vitrinin önündeki mermer sehpada karar kıldılar. Bunu alalım, kaç lira bu dediler. Patron bilir dedim. Fiyatları işçiler bilmez (aslında biliriz fiyatları.... ama işin gereği o işi patron halletsin diye söylemeyiz..) patron bilir dedim. Siz buyrun oturun şöyle, ben Süleyman Şentürk'e telefon açayım gelir, ben bu arada sizlere soğuk sıcak ne içerseniz ikram edeyim dedim. Birer kola, birer soda istediler. Patronunu biraz zarara sokalım dediler. Zarar ne kelime, keyifle ikram ederiz dedim... dilediğiniz kadar ikram ederiz dedim. 

Telefon açıp Süleyman Şentürk'ü de çağırdım bu arada. İki dakika içinde mağazanın önündeydi sarı puch motor. İcerdekileri görünce, ooooo hoşgeldiniz ağalar dedi keyiflenerek Süleyman Şentürk. Bana da bir sade gazoz ver babaşam, ağaların içeceklerini de tazele. Keyifle sohbet ettiler biraz. Fransada işçilermiş. Neden sonra gene bıyığını oynata oynata mermer sehpa takımını işaret etti uzunca herif. Kaç lira ağa dedi. Hiç duymamış gibi ellerinden tuttuğu gibi kaldırdı diğerlerini Süleyman amca.. fındık sehpa takımının birini gösterdi, bacaklarının ince olduğuna aldanmayın deyip en küçük olanı dışarı fırlattı, diğer birinin de üzerine çıkıp hoplamaya başladı. Adamlar şaşkın. Ama beriki eliyle ötede kalan mermer sehpayı gösteriyor. Süleyman amca bu defa pirinç sehpalara sürüklüyor adamları.... hiç fırsat vermeden zigonlara ve daha nicelerine gidiyorlar beraber. Adam sabit fikrinde. İllaki bir büyük iki küçük mermer sehpa takımını işaret ediyor. Süleyman Şentürk o an duymuş gibi mermer sehpalardan yana dönüyor ve şunlar mı deyip eliyle gösteriyor. Evet onlar diyor adam bıyıklarıyla. Süleyman Şentürk gayet sakin, onlar satılık değil, onlar o vitrinin hediyeleri diyor.

Adamdaki kapkara bıyıklar konuşmadan oynuyorlar... bir süre sonra oyunun arasında vitrin kaç lira diyor bıyıklar. İleride bir koltuğa oturup keyifle izliyorum onları. Vitrinin fiyatı 900 bin lira, o mermer sehpa takımı 350 binlira aslında. Süleyman Şentürk 1200 lira vitrin, sehpa hediyesi diyor. Olur diyor adam biraz düşündükten sonra. Süleyman şentürk adama soruyor bu defa. Hastanenin öte yanına dört katlı apartuman yaptırıyormuşsun diye duydum, inşaat bitti mi yoksa? diyor. Bitti diyor adamcağız. Benim göz adamın bıyıklardan Süleyman Şentürk'e kayıyor. O zaman şu evin içini halılarına varana kadar düzeyim ben diyor. Adam param yok olmaz dese de adamı ve bıyığını hiç dinlemiyor Süleyman Şentürk. Kocaman bir liste yazıyor. Sana para sormam ağa diyor adama. Ne zaman istersen o zaman öde diyor. Hatta her katta ikişer odaya büyük, mutfaklarda küçük televizyonda ekleyelim diyor. Adam televizyon kalsın diyor. Ben Fransa'nın en meşhur televizyonlarından getirecem, sonynin ayarı solotron marka televizyon getirecem diyor. Süleyman Şentürk hiç ara vermiyor. Getir ağa diyor, getir ve çöpe at o televizyonları.. ben sana dünya markası beko-hitachi verecem, bu yeni eve bu yakışır. 

Bıyıklar yarım saat oynadıktan sonra kola istiyor benden. Hesap çıkar bir Süleyman ağa diyor. Hesap otuz milyon on beş bin lira.. şunu düzleyiver diyor bıyıklar... o küsurat ne öyle aptal işi gibi.. olur diyor Süleyman Şentürk. Beş binini almayalım. Otuz milyon on bin olsun. Adam o on bini sildirmek için çok uğraşıyor ama sildiremiyor. Bir sehpa almaya gelen ve mermer sehpa takımı beğenen adama bir saatin içerisinde dörder takım pirinç, dörder takım zigon, dörder takım fındık sehpayı da ayrıca satıyor. Ağa bunların hepsini alacaksın sen diyor. Gariban misafirin geldiğinde fındık takımlarla ağırlayacaksın, rahat edecek gariban. Köylünün bir zengini geldiğinde pirinçle ağırlayacaksın... hülase hepsinin kullanılacağı bir misafirin illaki olacak. Güle güle kullanın. Diyor. Adam yanındakiyle beraber bankaya doğru dükkandan çıkarken yanındakine, senin ev bitince de Süleyman'a gelelim keyfince döşetelim senin evi de diyor kapkara bıyıklar.