Aslında bu yazımda daha evvel söz verdiğim üzere biten mesleklerden veya bitmek üzere olan diyelim, semercileri ve demircileri, orta camii civarındaki telaşeyi anlatacaktım. O telaşenin içine dağılan ritmik sesleri, örs ile çekicin şarkılarını yazacaktım. Semercilerimizin kaneviçe işler gibi büyük tığlarla semer yastıklarını dikişlerini ve semerin ön arka kaşlarını yaparken keserle yonttukları odunları, bu odunların zanaatçı ellerinde aşka çığırılan türkülerini yazacaktım. Sonrasında da tamamen kaybolan at arabalarını, at arabalarının oyun havası tadındaki tekerlek ve nal seslerini yazacaktım. Bahse konu yazıları bir sonraki haftalara bıraktım. Sebebi şu. Bu yazımı okurken ki hislerinizle hapislik yaşarken, hapisliği bitmiş ve açık hava hapishanelerimizi terk etmiş bil tekmil meslekleri o hal ile hissedin istedim.

Yazımızın konusu hapishanelerimiz. Ve tutsaklıklarımız.

Suç işleyip yargılananların hapsedildikleri hapishaneleri yazmayacağım. Ama mutta eskiden açık hava hapishanesi vardı. Bu hapishanede babam 15 gün yattı. Ekabir kaprisine mukabil 15 gün verdiler babama. Bu süre zarfında babama birkaç defa yemek götürdük annemle. Şimdiki adliye binasının olduğu yer hapishane idi. Yüksek duvarları ve çatısı keskin kırık camlarla döşeliydi. Bunların hemen üzeri de kıvrım kıvrım dikenli tel örgülü idi. Demirden büyük kapısı vardı, bu kapıyı jandarmalar beklerdi. Oraya babamı görmek için giderken korkardı çocuk yüreğim. İlçemizde hapishanemiz yok ne yazık ki şimdi. Ne yazık ki diyorum. Çünkü ilçemizden kaybolan her şeye üzülüyorum. Hapishanemizin mahpusluğu yıllar evvel bitti. Cezası bitti o damın ve serbest bırakıldı dam ebediyete.

Tıpkı semerciler, demirciler, at arabacılar ve bil tekmil daha niceleri gibi serbest bırakıldılar, hapislikleri bitti. Artık hoş sedalarda çekiç ve örsün sesleri, hoş sedada yontulan her semer kaşının yonga yonga keser sesleri, at arabalarının tekerlek ve nal sesleri hoş sedalarda artık.

Eski mut çarşısından sık geçerim. İç ve dış çarşı bana hala şarkılar türküler söyler eskilerden. Bazen bir nihavente denk gelirim, bazen bozlak dinler kulağımdan içerim. Kalbim yumuşar. Nefesim yumuşar. Düşüncelerim yumuşar. Baskın erkek katılığım yumuşar hele hele. Gözlerime üşüşen buğudan ve gözyaşlarımdan anlarım yumuşadığımı. Boğazımdaki mutlu düğümden anlarım. Genzimin karanfil kıvamlı kahve kokulu yanışından anlarım. Ayrı ayrı iç ve dış çarşı olarak saymayacağım çarşı dükkanlarını ve esnafları. Hepsini sayma şansımda yok elbet. Bu çarşılarda saatçılar, kuyumcular, pamukçular, yorgancılar, kumaşçılar, terziler, şapkacılar, fistancılar, asbapcılar, konfeksiyonlar, hırdavatçılar, boyacılar, kahvehaneler, sobacılar, attarlar, tabak çanakçılar var öteden beri gelen. Şimdilerde yeni yetme telefoncular da var artık. Geçmişten el sallayanlar ise helvacılar, gazozcular, demirciler, semerciler. Hepsini hissederek geçerim çarşıdan geçerken.

Sabahın erkeni açılır dükkanlar. Komşu esnaflarla selamlaşılır. Besmeleyle girilir dükkanlara. Çekilen besmelede helal kazanç ve rızık dilenir. Haftanın altı günü çarşıdadır esnafın büyük çoğunluğu. Akşam olunca gene besmele ile kapanır kepenkler. Komşular akşamlık selamlarıyla selamlanırken iyi akşamlar veya akşamınız hayrolsun denilir. Yıllardır böyle bu durum. Şimdilerde ilçe büyüdüğü için dükkanlar ve caddelerde çoğaldı. Anayol boyunca, hükümet ve İnönü caddesi boyunca, taş köprüye kadar olan yol ve yukarıya gazi okuluna giden cadde boyunca her yer dükkan. Değişiyor birçok şey. Eski selamlar yok, hatır yok artık. Varsa da oldukça az. Diğer taraftan ilçeyi oluşturan diğer unsurlarda var elbet. Devlet daireleri bunlar. Ve burada çalışan memurlar ve işçiler. Devlet memurları haftanın 5 günü sabah erken kalkarlar ve koşar adım giderler evlerinden işlerine. Akşam olunca da işlerinden evlerine. Eskiden işten eve akşam saatlerinde gidenler, ister esnaf ister memur işçi olsun, şu duyguyla giderlerdi evlerine; yorgunluklarına aldırmazlar ve iç huzuruyla, bugünde aslanın ağ,ından payımıza düşen ekmeği aldık diyerek, karerince mutlu mesut dönerlerdi evlerine. Şimdileri ilerleyen satırlarda yazacağım.

Günlerdir, aylardır, yıllardır kafamda şu döner durur. Belki babama hapishanede iken yemek götürdüğümüzün birinde kurmuşumdur ilk defa bu düşüncelerimi. Komple ilçeyi bir açık hava hapishanesine benzetirim. Akşam olunca herkes özel koğuşlarına çekilir, sabah olunca da herkes kendi işine gücüne bakar. Döngü aynıyla devam eder gider. Ya vefat edince tahliye oluruz beraat yazımızı alıp ve salamızı okutarak. Yâda bazı iş kolları yıllara yenik düşüp beraatını alıp gider geride bıraktıkları o hoş sedalarıyla.

Hissetmeyiz hiçbirimiz bu durumu. O döngünün içerisinde öylece yaşar gideriz. Günümüzde mutsuzluk ön planda artık. Sabah telaşesi ile işe giden insanların çoğu mutsuz.  Akşam işten eve giden insanların çoğu mutsuz. Bugünde hayırlısıyla aslanın ağzından payımıza düşen rızığı aldık diyemiyor insanlar artık. Herkes kaygılı, herkes düşünceli, herkes yaşlı gibi. Birçok kimse eve giderken evine bir şeyler alamamaktan mustarip. Anneler evde ne var ne pişirsem acaba telaşı ve yorgunluğunda. Huzur azaldı, hatır ise yok oldu ne yazık ki artık. Ne yazık ki para egemen güç artık. Saygıda parada, hatırda parada. Üzülerek ifade ediyorum ki artık her birimiz miktarınca kazandığımız paraların kölesiyiz.

Birçoğumuz yokluğun hapsindeyken, diğer birçoğumuz alamadıklarımız şeylerin, gidemediğimiz yerlerin hapsindeyiz.

Paranın egemenliğinde yaşamaya çalışıyorken, artık düğünlerimiz bir çeyrek etmez oldular. Mahcupluklar selam sabah keser oldu. Başlarımız gittikçe önümüze düşer oldu.

İçinizi daha fazla karartmak istemediğimden yazımı burada noktalıyorum. 

Bütün şerifleriniz hayrolsun.

Hayra denk gelin ve güzele çoğalın. 

Saygıyla..