Bu aileyle tanıştıktan sonra, kışları Muta geldiğimde Şentürklerin beyaz eşya dükkanında geçirirdim günlerimi. Bütün gazeteler erkenden alınırdı. Mut'un yerel gazetesi de çıktığı an dükkandaki yerini alırdı. 

Süleyman Şentürk öncelikle sevdiği gazetelerin başlıklarını bir kolaçan eder, sonra yakın gözlüğünü takıp sevdiği köşe yazarlarının yazılarını okurdu. İki kardeşte sigara kullanırdı o zamanlar. Sevdikleri sigara tekel 2000. Günlük iki üç karton alınır. Açılınca masanın üzerine konulan sigara kısa sürede biterdi. Onlarda çok içerlerdi amaaaa, gelip giden müşteri ve misafirler daha çok içerdi. Arada İsmail'le bizde sızdırırdık o sigaradan. 

Dükkanın yerini şöyle tarif edeyim. Mutun en eski ana caddesi hükümet caddesi. Bu caddenin başlangıç yeri hükümet konağı, küçük eğrilmelerle kuzeybatı istikamatine gider ve belediye binasında bite bu cadde. Bu cadde hükümet konağını mutun iç ve dış çarşısına bağlar, taşhana bağlar. Laal paşa camiine bağlar. Belediye binasından üç dört dükkan doğuya doğru, yaklaşık yirmi otuz metre sonra Şentürkler ticaret limited şirketi. 

Laal paşa camii ile arasında caddenin yolu var. Güney türbenin hemen çaprazı. Dükkanın hizasından güneye dar bir çıkmaz yol gider, melek girmez denir buraya. İşte dükkanın tam arkasında melek girmez kahvesi. Kumarı yoktur Süleyman Şentürk'ün. Ama gün içerisinde bi kuşluk saatlerinde, birde öğleden sonra ikindi saatlerinde bu melek girmeze gider. 

Okeyde ütmeyi sevdiği terzi ahbabını kızdırır günde bir. Gene arkadaşı Ömer Küçüğü kızdırır basarada bir. Ütse ütülse hesabı kendisi öder. Ama hiç ütüldüm demez. Hep üttüm der. 

Bu huyumuz aynı. Bende öğretmenler sendikasına gittiğimde çalışan çocuğa, sefiğireğinden üç öğretmen yolla Ahmet'te bi ısırıvereyim onları derim. Keyifle oynarım. Hesabı öder kalkarkende yarın bu ekip gene gelin, sizi yemesi çerez gibiymiş öğretmenlerim derim. Hep beraber gülüşürüz.

Dükkanın önünde ufak tefek işlerde kullanılan otomobilleri durur bazen. Ama sarı renkli puch marka küçük motor hep ordadır. Mobilya mağazasına gidileceğinde biniverip gider, bankaya gidileceğinde, bakkala manava, kasaba gidileceğinde, fırına gidileceğinde, eve gidileceğinde bu motora biniverir Süleyman Şentürk. 

Bazen variyetli arkadaşları dalga geçerler. Ağa şu motora binme gayri, sen koskoca bir patronsun artık dediklerinde, güler mütevazice, ve, motoruma karışmayın aslanım der. Ve ölene kadar dükkanın önünde hep oldu bi motor, ölene kadar bindi motora, son bindiğinde de arkasından hızla çarptı bir otomobil ve saatler içerisinde kaybettik Süleyman Şentürk'ü. Bu küçük motorun, gün içerisinde yaptığı çok özel işler vardı. Erdoğan ve Ayşe, yani Mustafa Şentürk'ün çocukları, nasıl ki İsmail'e dayı, Şerife'ye hala diyorlarsa, Süleyman Şentürkede dede derlerdi. Günsel hanım teyzeyede babaanne derlerdi. 

İşte daha Erdoğan'ın küçüklüğünden itibaren o küçük motor torunlarla gün içerisinde birkaç defa gezmelere gider, bakkala gider, dondurmaya gider. O motor dede torunun sır yeridir. Nereye gidiyorsunuz diye sorarsanız, siz bilmez aaağnamazsınız o işten der Süleyman Şentürk. Okula gidecekse çocuk. Süleyman Şentürk'ün motorunda. Okuldan alınır çocuk. Süleyman Şentürk'ün motorunda. Çocuklar darlanır sıkılır. Süleyman Şentürk'ün motorunda. Hiç durmadan çalışıp dönen bir dişli sistemi gibi Süleyman Şentürk. Yoruldum veya yorgunum dediğini duymadım.

Yıllarca her yere, her işe yetiştiğine tanık oldum hep. O küçük motorlarda Erdoğan büyüdü, Ayşe'miz büyüdü, benim iki oğlum büyüdü, İsmail'in oğlu ve kızı büyüdü. İsmail'le bizim çocukların yaşları yakın. O motora aynı anda üç torunun binip gezmelere götürüldüğünü defalarca gördüm. O motora binen, dedeye kavuşan çocukların sevinçlerine, gözlerindeki ışıltılara, kendilerinden emin ve bizi umursamaz tavırlarına mutla, mutlulukla tanık oldum hep. 

Okula başlayan çocuklarımızın her neyi eksikse hep koştu Süleyman Şentürk. Keyifle ve kendine has o güzel gülümseyişiyle.