Yıl 1974. Mevsim: kuru sıcaklar. Mut yanıyor sıcaklarda. Yeşil tek ot yok yollarda, sokaklarda. Bağ bahçelerdeki yeşil bile solgun, yenik mevsime. Yollar ve sokaklarda ara ara görülen incir yaprakları, evlerin sundurmalarındaki bağ yaprakları var sadece, yeşile dair.

Mut ana yolu. Konya mersin yolu incecik bir asfalt. İki araba karşılıklı geçişirken asfalta sığamazlar. Yol kenarındaki toprak boşluktan geçerken tekerleklerinin birer tarafları, bembeyaz toz kaldırırlar. Bu yol boyunca hiçbir yerde kaldırım mevcut değil. Mutun nüfusu beş bin o yıllarda.

Mutta yeşile dair sadece incir yaprakları ve bağ yaprakları var demiştim. Ama anayol kenarına babamla vardığımızda, asfalt boyunca, mersin istikametine giden yeşil arabalar vardı. İrili ufaklı, gür sesli, yüzlerce, binlerce araba. Hepsi yeşil. Bu yüzlerce arabanın üzerinde üniformaları ile askerler. Hepsi yeşil.

Askerlerin hepsinin gözleri ışıl ışıl. Hepsi mağrur. Hepsi gururlu. Hani anneniz vabanız size bir iş verirler. O işi istekle yapmanız içinde sizi dolduruşa getirirler. Aslan oğlum. Bu işi yapsa yapsa benim oğlum yapar, derler ya. Zaten erkek denen varlıkta bu tip gazla çalışır ya hani. Ve, işi yapıp bitirdikten sonrada mağrur mağrur ortalarda dolanırlar. Abık suratlarıyla böbürlenerek etraflarına bakarlar ya..

İşte, bu yeşil arabaların üzerindeki yeşil kıyafetli askerlerin hepsi kendinden emin ve mağrur bakışlıydı. Tek farkları, etraflarına abık suratla bakmıyorlar, şimşek şimşek bakıyorlardı. Anayolun kenarına İbrahim abim, Rasim abim ve beni babam getirmişti. Mut buyunca anayol kenarı bayram yeri gibiydi kadınlı erkekli bütün mut ordaydı sanki.

Benim elime sigara tutuşturdu babam. O zamanlar sigaraları yarım kuloluk sarı kağıtlı ambalajlarda alır tekelden bakkal çakkal. Her yarım kiloda 25 paket sigara olur. Bakkal paket paket, veya, isteyene öylece yarım kilo olarak verir. Babam bana iki tane verdi böyle. Bu sigaralardan biri maltepe biri samsun. Şöyle ağzını aç babacım, ve, paket paket arabalardaki asker amcalarına at dedi. Oyun gibi bana. Sigara atma oyunu.

Sigarayı atıyorsun, araç üzerinde sigarayı tutan asker amcalar mutlu oluyorlar. Sigaran bitince arabanın bagajından gene al demişti babam. Öyle yaptım. Bir daha. Bir daha. Bir daha attım. Kimileri benim gibi sigara atıyordu arabalardaki askerlere. ama o askerlere neler atılmıyordu ki mut halkı tarafından..

Bayrammış gibi atılıyordu. Bir tek taş atılmıyordu. Atılan her şey sevgi yüküyle atılıyordu. Salkım salkım üzümler atılıyordu. Araçlar boyunca koşarak ve üzümler bozulmasın diye naifçe. Birer, ikişer, beşer kiloluk bembeyaz ve şeffaf naylon torbalara sular doldurulmuş pınardan buz gibi. Buz gibi poşet poşet su atılıyordu araçlara. Kimi poşet patlıyor ve askerleri ıslatıyordu. Buna bile çok seviniyordu serinleyen askerler. Patlamayan poşetteki suları, naylon poşetin bir köşesini dişleyiverip içiyordu askerler kana kana. Her atılan nesneye seviniyorlardı. Ama en çok poşet poşet atılan buz gibi suya seviniyorlardı.

Kaç ton mut kavunu veya karpuzu, kaç yüzlerce kilo şeftali, armut, incir, kaç ton su, kaç on yüzlerce sigara paketi atıldı bilemiyorum.yeşil renkli araba konvoyunun bir ucu mutu silifke tarafına çıkarken, arkası muta yeni giriyordu. Uzun konvoylar. Çok sayıda uzun konvoylar. Konvoylardaki araçlarda kınalı mehmetler. Yüzlerce konvoy geçti muttan.

Herkes savaş yakın diyordu. Kıbrıs'taki bu soykırımı günler içinde bitirir Türk askeri. Kıbrıs Türkleri inşallah kısa sürede kurtulacaklar deniyordu. Allah askerimize, mehmetlerimize güç kuvvet ve kolaylık versin deniliyordu. Günlerce sürdü bu durum. Ve o yılın temmüz sonuna yakın başladı savaş. Ayşe pazar alışverişine çıktı 20 temmuzda.

Sabahtan akşama kulaklarımız radyolarda idi. Albay kıdemli pilotun çarpışmalarda kahramanca şehit olduğunu radyolardan duyuyordum. Yavuz fırkateyninin başarılı çıkarma haberlerini dinliyorduk. Türk askeri girmeden adaya çıktı deniliyordu. Paraşütçülerimizin düşman hatlarına yakın başarılı iniş yaptıkları söyleniyordu. Beşparmak dağlarında askerlerimizin çok kayıplar verdiğini dinliyorduk.

Gazetelerden Kıbrıs barış harekatının haberlerini okuyor, fotoğraflarını görüyorduk. Hürriyet gazetesinin ilk sayfasında tam sayfa yavuz firkateyninin resmine bakarken, büyük punto, bir yavuz daha istiyoruz yazısındaki telaşı ve orda yaşananları hissedebiliyorduk. Bu harekat boyunca geceleri bütün pencerelerimizi yorganlarla kapattık. Dışarıya ilçeden tek aydınlık sızmadı. Her yer karartıldı emir gereği. Az sayıda araçların farları bile koyu renkli yağlı kağıtlarla kapatıldı.

Akşam olur olmaz evlerimize sığınıyorduk. Sokaklarda hiç çocuk oyunu işitilmiyordu artık. Gece boyunca devamlı fantom uçakları geçiyordu karanlık tepemizden.

Mut ana yolu boyunca sigara attığım, poşet poşet su attığımız, salkım salkım üzüm attığımız, ekmek attığımız, simit attığımız, şeftali attığımız o şimşek bakışlı mağrur yüz ifadeli askerlerimiz öyle haklılarmış ki mağrurlanmakta. Meğer hepsi gözünü bile kırpmadan ateşe atlamaya, soykırıma uğrayan Kıbrıslı Türkleri kurtarmaya, bu uğurda yaşayabilecekleri şehadete gidiyorlarmış meğer.

Günümüzde gelinen noktaya, o aziz kahramanların hatırası gereği ve o günlerdeki eşsiz beraberliğin, paylaşımın yüzü suyu hürmetine hiç değinmiyorum. O kahraman mehmetlerin, onların kahraman subaylarının, Türk milletinin önünde saygıyla eğiliyorum. Kıbrıs barış harekatında şehadete yürüyen kahramanlarımızı ve gazilerimizi minnetle anıyorum ... saygıyla..