Türkiye’de siyasetin kamu kaynaklarının dağıtılması fonksiyonu olarak kullanıldığını dile getirmeye bile gerek yok, sadece bu hükümet döneminin değil ilk devlet yapılanmalarından bu yana neredeyse böyledir ve bu bizim kamusal bir hastalığımızdır.

Kamu Bankalarının geçen hafta Genel Kurulları yapıldı. Her üç Bankada da yönetim kurullarında bulunan kişilerden kimisi devam etti, kimisi ayrıldı, yeni atamalar da oldu.

Uzun yıllardır bu genel kurullar yapılır ve genelde sessiz sedasız değişiklikler gerçekleşirdi. Bu defa bir kamu bankası yönetim kuruluna çok başarılı bir bireysel sporcu olan Hamza Yerlikaya atanınca sosyal medya karıştı.

Ön yargılı davranmamak için söz konusu kişinin özgeçmişine bir bakayım dedim; parlak bir güreş kariyeri var, spor konulu olarak lisans ve yüksek lisans yapmış. Hayatında bankacılıkla, finansla ekonomiyle ilgili her hangi bir çalışması, tahsili vs var mı diye araştırdım, maalesef yok. Muhtemelen bankacılıkla ilişkisi sadece müşteri olması seviyesinde.

Burada kritik soru şu, her hangi bir alanda çok başarılı olmak, alakasız ve tamamen farklı bir alanda başarılı olmayı getirir mi? Elbette kıymetli olan bir spor kariyeri, insanı bankacılıkta sektörün üst sıralarında bulunan bir kamu bankasında her türlü politikayı yönlendirecek yetkinlik sahibi yapar mı? Tersinden sorarsak, Yönetim kurulunda alanla ilgisiz/bilgisiz kişiler nasıl atanabilir, bu kurullar, bu koltuklar bu tipteki insanlarla nasıl yürütülebilir? Yoksa buralar zaten etkisizdir de adama iş bulmak için oluşturulmuş makamlar mıdır?

Sorular epeyce zor, ben de bir kamu bankası çalışanı olarak hizmet verdim yıllarca, sektördeki 26 yıllık tecrübemle söylüyorum, az bir kısmı hariç benzer pozisyonlar adama iş bulma kaygısıyla oluşturulmuş ve atanmış kişilerden oluşur genellikle, isterseniz malum bankaların internet sitelerinden özgeçmişlerini inceleyebilirsiniz. Bu durum pek çok kamu kurum/kuruluşunda da geçerlidir, iddialıyım.

Mut ilçemizin güzel bir sözü var, ilk kez babamdan duyduğum; “Herkes tahtadan kaşık yapar ama herkes sapını ortasına denk getiremez”. Bir işi pek çok kişinin yapabileceği ama sadece ustalığı/yetkinliği olanların hakkını verebileceklerini ifade eden bir atalar deyişi.

Metal sanayiinin bu kadar gelişmediği, çelik ve diğer metallerin kullanılarak yapılan yemek kaşıklarının bulunmadığı dönemlerde evlerde tahta kaşıklar kullanılırdı malum. Ben yaş itibariyle son dönemlerine yetiştim. Tahta kaşıklar şu anda folklorik ürünler haline geldi neredeyse, süs eşyası olarak dekoratif amaçlı kullanılıyorlar.

Son zamanlarda biraz tecrübe edinmiş ve bir kısım doğru işler yapıyor olsa da ekonominin teslim edildiği sayın Bakan da işe başladığında yaklaşık bu seviyelerdeydi. Kamunun genelinde yaygın olan bir hata tekrarlanmış burada. Spor Bakan yardımcısı olarak muhtemelen isabetli olan bir seçim, burada yanlış olmuş.

Ehliyet ve liyâkat nerede kaldı diye sormayın, uzun yıllar oldu bu diyarlardan gideli. 

Başka atasözlerimiz de aklıma geliyor ama ârif olan anlasın diyeyim.